Category: Vlekjes

Ik zit aan mijn bureau, voel ik iets trekken aan mijn shirt. Zit Vlekje op het tafeltje naast me. Ik schuif iets naar achter, en Vlekje stapt op schoot en gaat lekker liggen.

Een niet zo nette pose voor een oude dame.

Vlekje had geen inburgeringscursus nodig. Ze heeft zelf uitgevonden dat als ik aan mijn bureau zit te werken, ze zich op mijn schoot kan wurmen en dat ik dan stop met werken om haar te aaien.

Mijn kleinzoon van anderhalf is op bezoek. Hij loopt het huis in, ziet Vlekje, en roept “Poes!”. Hij loopt naar Vlekje toe, en die blijft gewoon zitten. Kleinzoon steekt zijn handje uit, en Vlekje snuffelt eraan. Dan aait hij Vlekje, die nog steeds gewoon blijft zitten. Verbazingwekkend.

Even later, na het uitdelen van poezesnoepjes, klinkt vanaf de bank ineens een schreeuw en gehuil. Vlekje heeft de kleinzoon duidelijk gemaakt dat er grenzen zijn. En terecht. Geen bloed, niemand gewond, alleen een poes en een jongetje hevig geschrokken. Even later krijgt Vlekje weer een poezesnoepje op de bank.

“Poes!”